MUZO op de personeelsvergadering!

Gisteren kregen we een half uurtje de tijd op een pv om al eens van ons te laten horen.  Tineke en ik dachten goed na welke boodschap wij op dit moment wouden meegeven en besloten dat we eerst eens zicht wouden krijgen op de meningen omtrent MUZO op onze school en de verwachtingen rond de muzocoachen.

We zijn gestart met het punten geven op de MUZO in school.  Tijdens het uitrekenen van het gemiddelde mochten de collega's een sterk muzisch moment vertellen aan een collega naast hen. 6,3/10 scoorde onze school!  Dit was voor iedereen alvast een signaal dat we best eens goed nadachten hoe we dit cijfer in de toekomst konden verhogen. Met het gemiddelde in ons achterhoofd gingen we aan de slag met een aantal stellingen, waar we gedachten over wisselden.

De stellingen:

• Onze school heeft meer nood aan muzo
• Het is belangrijk dat we ons bijscholen voor muzo
• Ik heb nood aan een handleiding voor muzo
• In onze school beschikken we over veel leerkrachten met talenten binnen muzische opvoeding
• Een muzocoach geeft muzo in mijn klas

 Het werd snel duidelijk dat de meningen hier en daar verschilden, maar er werd wel erkent dat we werk moeten maken van muzo.  Vaak hoorde ik dat collega's met bepaalde angsten zitten omtrent het zelf maken van muzolessen en het geven ervan.  Ik denk dat hiet ook de taak is van de muzocoach om deze gevoelens weg te werken.  Elk op zijn tempo zal moeten groeien naar zelfvertrouwen.  Klanken als: 'Ik zal nooit goeie lessen muziek kunnen geven, want ik ben daar niet goed in' maakten duidelijk dat sommigen nog niet ten volle begrijpen wat muzo kan inhouden en dat ze niet inzien dat iedereen een goed opgebouwde muzische les kan geven.   Natuurlijk zal iemand met een talent voor muziek op bepaalde momenten een andere invloed hebben op het proces van de kinderen, maar in principe gaat het niet over wat wij aanbrengen, maar de manier waarop en met welke aanschouwelijke elementen wij de kinderen in proces trekken.  Daarop inspelen met goed overdachte evaluerende en reflecterende vragen maakt dat kinderen ten volle zichzelf kunnen ontdekken en zonder problemen zelf de inhoud zullen vorm geven.

Dit soort inzichten zullen we langzaamaan moeten laten doorsijpelen.  Ik hoorde in mijn groep (we waren verdeeld in 2 groepen) dat er ook een nood is aan het eens ZIEN van zo'n muzisch proces.  Dit kan ook een mogelijke eerste stap zijn in onze queeste.  Onze school is duidelijk eerst toe aan een informatieve ronde.  Doelen?  Proces?  Rijke opdracht?  Muzische talen combineren? Al deze zaken moeten eerst nog eens toegelicht worden, zoveel is duidelijk.  De manier waarop we dit gaan doen moet nog bepaald worden, maar ik ben klaar om ervoor te gaan.  Het enthousiasme van de meeste collega's toont ook aan dat de honger er is en dat ze klaar zijn voor meer.

Klaar voor meer zeg ik... Daar botste ik natuurlijk op het oud zeer:  We kunnen niet op alle slakken zout leggen!  En daar is natuurlijk iets voor te zeggen.  In onze school is er veel aan de gang.  Té veel waarschijnlijk, want collega's weten soms niet waar eerst beginnen. De wil is er maar de tijd mankeert hen.  Ik ik kan hen daar voor een stuk in volgen.  Als we betere muzische lessen willen ontwikkelen, vraagt dat tijd.  Maar als we die vernieuwing op verschillende vlakken tegelijkertijd moeten doorvoeren, dan zakt de moed hen soms in de schoenen.  Te begrijpen, want niet iedereen werkt even snel en effeciënt aan zaken die nieuw zijn of waar ze gewoon nog niet genoeg basis voor hebben om het toe te passen in de klaspraktijk.  Alles vraagt tijd om te laten inwerken.

Zo hebben we nog wel over een aantal stellingen meningen geformuleerd, die voor mij alvast duidelijkheid schiepen over de beginsituatie van onze school en de verwachtingen van de collega's.

Een zeer vermoeiend, maar ongelooflijk interessant half uurtje!